ੴ​ਸਤਿਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ​॥ ਦੁਨੀਆ​ਨ​ਸਾਲਾਹਿ​ਜੋ​ਮਰਿ​ਵੰਞਸੀ​॥ ਲੋਕਾ​ਨ​ਸਾਲਾਹਿ​ਜੋ​ਮਰਿ​ਖਾਕੁ​ਥੀਈ​॥੧॥ ਵਾਹੁ​ਮੇਰੇ​ਸਾਹਿਬਾ​ਵਾਹੁ​॥ ਗੁਰਮੁਖਿ​ਸਦਾ​ਸਲਾਹੀਐ​ਸਚਾ​ਵੇਪਰਵਾਹੁ​॥੧॥​ਰਹਾਉ​॥ ਦੁਨੀਆ​ਕੇਰੀ​ਦੋਸਤੀ​ਮਨਮੁਖ​ਦਝਿ​ਮਰੰਨਿ​॥ ਜਮ​ਪੁਰਿ​ਬਧੇ​ਮਾਰੀਅਹਿ​ਵੇਲਾ​ਨ​ਲਾਹੰਨਿ​॥੨॥ ਗੁਰਮੁਖਿ​ਜਨਮੁ​ਸਕਾਰਥਾ​ਸਚੈ​ਸਬਦਿ​ਲਗੰਨਿ​॥ ਆਤਮ​ਰਾਮੁ​ਪ੍ਰਗਾਸਿਆ​ਸਹਜੇ​ਸੁਖਿ​ਰਹੰਨਿ​॥੩॥ ਗੁਰ​ਕਾ​ਸਬਦੁ​ਵਿਸਾਰਿਆ​ਦੂਜੈ​ਭਾਇ​ਰਚੰਨਿ​॥ ਤਿਸਨਾ​ਭੁਖ​ਨ​ਉਤਰੈ​ਅਨਦਿਨੁ​ਜਲਤ​ਫਿਰੰਨਿ​॥੪॥ ਦੁਸਟਾ​ਨਾਲਿ​ਦੋਸਤੀ​ਨਾਲਿ​ਸੰਤਾ​ਵੈਰੁ​ਕਰੰਨਿ​॥ ਆਪਿ​ਡੁਬੇ​ਕੁਟੰਬ​ਸਿਉ​ਸਗਲੇ​ਕੁਲ​ਡੋਬੰਨਿ​॥੫॥ ਨਿੰਦਾ​ਭਲੀ​ਕਿਸੈ​ਕੀ​ਨਾਹੀ​ਮਨਮੁਖ​ਮੁਗਧ​ਕਰੰਨਿ​॥ ਮੁਹ​ਕਾਲੇ​ਤਿਨ​ਨਿੰਦਕਾ​ਨਰਕੇ​ਘੋਰਿ​ਪਵੰਨਿ​॥੬॥ ਏ​ਮਨ​ਜੈਸਾ​ਸੇਵਹਿ​ਤੈਸਾ​ਹੋਵਹਿ​ਤੇਹੇ​ਕਰਮ​ਕਮਾਇ​॥ ਆਪਿ​ਬੀਜਿ​ਆਪੇ​ਹੀ​ਖਾਵਣਾ​ਕਹਣਾ​ਕਿਛੂ​ਨ​ਜਾਇ​॥੭॥ ਮਹਾ​ਪੁਰਖਾ​ਕਾ​ਬੋਲਣਾ​ਹੋਵੈ​ਕਿਤੈ​ਪਰਥਾਇ​॥ ਓਇ​ਅੰਮ੍ਰਿਤ​ਭਰੇ​ਭਰਪੂਰ​ਹਹਿ​ਓਨਾ​ਤਿਲੁ​ਨ​ਤਮਾਇ​॥੮॥ ਗੁਣਕਾਰੀ​ਗੁਣ​ਸੰਘਰੈ​ਅਵਰਾ​ਉਪਦੇਸੇਨਿ​॥ ਸੇ​ਵਡਭਾਗੀ​ਜਿ​ਓਨਾ​ਮਿਲਿ​ਰਹੇ​ਅਨਦਿਨੁ​ਨਾਮੁ​ਲਏਨਿ​॥੯॥ ਦੇਸੀ​ਰਿਜਕੁ​ਸੰਬਾਹਿ​ਜਿਨਿ​ਉਪਾਈ​ਮੇਦਨੀ​॥ ਏਕੋ​ਹੈ​ਦਾਤਾਰੁ​ਸਚਾ​ਆਪਿ​ਧਣੀ​॥੧੦॥ ਸੋ​ਸਚੁ​ਤੇਰੈ​ਨਾਲਿ​ਹੈ​ਗੁਰਮੁਖਿ​ਨਦਰਿ​ਨਿਹਾਲਿ​॥ ਆਪੇ​ਬਖਸੇ​ਮੇਲਿ​ਲਏ​ਸੋ​ਪ੍ਰਭੁ​ਸਦਾ​ਸਮਾਲਿ​॥੧੧॥ ਮਨੁ​ਮੈਲਾ​ਸਚੁ​ਨਿਰਮਲਾ​ਕਿਉ​ਕਰਿ​ਮਿਲਿਆ​ਜਾਇ​॥ ਪ੍ਰਭੁ​ਮੇਲੇ​ਤਾ​ਮਿਲਿ​ਰਹੈ​ਹਉਮੈ​ਸਬਦਿ​ਜਲਾਇ​॥੧੨॥ ਸੋ​ਸਹੁ​ਸਚਾ​ਵੀਸਰੈ​ਧ੍ਰਿਗੁ​ਜੀਵਣੁ​ਸੰਸਾਰਿ​॥ ਨਦਰਿ​ਕਰੇ​ਨਾ​ਵੀਸਰੈ​ਗੁਰਮਤੀ​ਵੀਚਾਰਿ​॥੧੩॥ ਸਤਿਗੁਰੁ​ਮੇਲੇ​ਤਾ​ਮਿਲਿ​ਰਹਾ​ਸਾਚੁ​ਰਖਾ​ਉਰ​ਧਾਰਿ​॥ ਮਿਲਿਆ​ਹੋਇ​ਨ​ਵੀਛੁੜੈ​ਗੁਰ​ਕੈ​ਹੇਤਿ​ਪਿਆਰਿ​॥੧੪॥ ਪਿਰੁ​ਸਾਲਾਹੀ​ਆਪਣਾ​ਗੁਰ​ਕੈ​ਸਬਦਿ​ਵੀਚਾਰਿ​॥ ਮਿਲਿ​ਪ੍ਰੀਤਮ​ਸੁਖੁ​ਪਾਇਆ​ਸੋਭਾਵੰਤੀ​ਨਾਰਿ​॥੧੫॥ ਮਨਮੁਖ​ਮਨੁ​ਨ​ਭਿਜਈ​ਅਤਿ​ਮੈਲੇ​ਚਿਤਿ​ਕਠੋਰ​॥ ਸਪੈ​ਦੁਧੁ​ਪੀਆਈਐ​ਅੰਦਰਿ​ਵਿਸੁ​ਨਿਕੋਰ​॥੧੬॥ ਆਪਿ​ਕਰੇ​ਕਿਸੁ​ਆਖੀਐ​ਆਪੇ​ਬਖਸਣਹਾਰੁ​॥ ਗੁਰ​ਸਬਦੀ​ਮੈਲੁ​ਉਤਰੈ​ਤਾ​ਸਚੁ​ਬਣਿਆ​ਸੀਗਾਰੁ​॥੧੭॥ ਸਚਾ​ਸਾਹੁ​ਸਚੇ​ਵਣਜਾਰੇ​ਓਥੈ​ਕੂੜੇ​ਨ​ਟਿਕੰਨਿ​॥ ਓਨਾ​ਸਚੁ​ਨ​ਭਾਵਈ​ਦੁਖ​ਹੀ​ਮਾਹਿ​ਪਚੰਨਿ​॥੧੮॥ ਹਉਮੈ​ਮੈਲਾ​ਜਗੁ​ਫਿਰੈ​ਮਰਿ​ਜੰਮੈ​ਵਾਰੋ​ਵਾਰ​॥ ਪਇਐ​ਕਿਰਤਿ​ਕਮਾਵਣਾ​ਕੋਇ​ਨ​ਮੇਟਣਹਾਰ​॥੧੯॥ ਸੰਤਾ​ਸੰਗਤਿ​ਮਿਲਿ​ਰਹੈ​ਤਾ​ਸਚਿ​ਲਗੈ​ਪਿਆਰੁ​॥ ਸਚੁ​ਸਲਾਹੀ​ਸਚੁ​ਮਨਿ​ਦਰਿ​ਸਚੈ​ਸਚਿਆਰੁ​॥੨੦॥ ਗੁਰ​ਪੂਰੇ​ਪੂਰੀ​ਮਤਿ​ਹੈ​ਅਹਿਨਿਸਿ​ਨਾਮੁ​ਧਿਆਇ​॥ ਹਉਮੈ​ਮੇਰਾ​ਵਡ​ਰੋਗੁ​ਹੈ​ਵਿਚਹੁ​ਠਾਕਿ​ਰਹਾਇ​॥੨੧॥ ਗੁਰੁ​ਸਾਲਾਹੀ​ਆਪਣਾ​ਨਿਵਿ​ਨਿਵਿ​ਲਾਗਾ​ਪਾਇ​॥ ਤਨੁ​ਮਨੁ​ਸਉਪੀ​ਆਗੈ​ਧਰੀ​ਵਿਚਹੁ​ਆਪੁ​ਗਵਾਇ​॥੨੨॥ ਖਿੰਚੋਤਾਣਿ​ਵਿਗੁਚੀਐ​ਏਕਸੁ​ਸਿਉ​ਲਿਵ​ਲਾਇ​॥ ਹਉਮੈ​ਮੇਰਾ​ਛਡਿ​ਤੂ​ਤਾ​ਸਚਿ​ਰਹੈ​ਸਮਾਇ​॥੨੩॥ ਸਤਿਗੁਰ​ਨੋ​ਮਿਲੇ​ਸਿ​ਭਾਇਰਾ​ਸਚੈ​ਸਬਦਿ​ਲਗੰਨਿ​॥ ਸਚਿ​ਮਿਲੇ​ਸੇ​ਨ​ਵਿਛੁੜਹਿ​ਦਰਿ​ਸਚੈ​ਦਿਸੰਨਿ​॥੨੪॥ ਸੇ​ਭਾਈ​ਸੇ​ਸਜਣਾ​ਜੋ​ਸਚਾ​ਸੇਵੰਨਿ​॥ ਅਵਗਣ​ਵਿਕਣਿ​ਪਲੑਰਨਿ​ਗੁਣ​ਕੀ​ਸਾਝ​ਕਰੰਨਿੑ​॥੨੫॥ ਗੁਣ​ਕੀ​ਸਾਝ​ਸੁਖੁ​ਊਪਜੈ​ਸਚੀ​ਭਗਤਿ​ਕਰੇਨਿ​॥ ਸਚੁ​ਵਣੰਜਹਿ​ਗੁਰ​ਸਬਦ​ਸਿਉ​ਲਾਹਾ​ਨਾਮੁ​ਲਏਨਿ​॥੨੬॥ ਸੁਇਨਾ​ਰੁਪਾ​ਪਾਪ​ਕਰਿ​ਕਰਿ​ਸੰਚੀਐ​ਚਲੈ​ਨ​ਚਲਦਿਆ​ਨਾਲਿ​॥ ਵਿਣੁ​ਨਾਵੈ​ਨਾਲਿ​ਨ​ਚਲਸੀ​ਸਭ​ਮੁਠੀ​ਜਮਕਾਲਿ​॥੨੭॥ ਮਨ​ਕਾ​ਤੋਸਾ​ਹਰਿ​ਨਾਮੁ​ਹੈ​ਹਿਰਦੈ​ਰਖਹੁ​ਸਮੑਾਲਿ​॥ ਏਹੁ​ਖਰਚੁ​ਅਖੁਟੁ​ਹੈ​ਗੁਰਮੁਖਿ​ਨਿਬਹੈ​ਨਾਲਿ​॥੨੮॥ ਏ​ਮਨ​ਮੂਲਹੁ​ਭੁਲਿਆ​ਜਾਸਹਿ​ਪਤਿ​ਗਵਾਇ​॥ ਇਹੁ​ਜਗਤੁ​ਮੋਹਿ​ਦੂਜੈ​ਵਿਆਪਿਆ​ਗੁਰਮਤੀ​ਸਚੁ​ਧਿਆਇ​॥੨੯॥ ਹਰਿ​ਕੀ​ਕੀਮਤਿ​ਨ​ਪਵੈ​ਹਰਿ​ਜਸੁ​ਲਿਖਣੁ​ਨ​ਜਾਇ​॥ ਗੁਰ​ਕੈ​ਸਬਦਿ​ਮਨੁ​ਤਨੁ​ਰਪੈ​ਹਰਿ​ਸਿਉ​ਰਹੈ​ਸਮਾਇ​॥੩੦॥ ਸੋ​ਸਹੁ​ਮੇਰਾ​ਰੰਗੁਲਾ​ਰੰਗੇ​ਸਹਜਿ​ਸੁਭਾਇ​॥ ਕਾਮਣਿ​ਰੰਗੁ​ਤਾ​ਚੜੈ​ਜਾ​ਪਿਰ​ਕੈ​ਅੰਕਿ​ਸਮਾਇ​॥੩੧॥ ਚਿਰੀ​ਵਿਛੁੰਨੇ​ਭੀ​ਮਿਲਨਿ​ਜੋ​ਸਤਿਗੁਰੁ​ਸੇਵੰਨਿ​॥ ਅੰਤਰਿ​ਨਵ​ਨਿਧਿ​ਨਾਮੁ​ਹੈ​ਖਾਨਿ​ਖਰਚਨਿ​ਨ​ਨਿਖੁਟਈ​ਹਰਿ​ਗੁਣ​ਸਹਜਿ​ਰਵੰਨਿ​॥੩੨॥ ਨਾ​ਓਇ​ਜਨਮਹਿ​ਨਾ​ਮਰਹਿ​ਨਾ​ਓਇ​ਦੁਖ​ਸਹੰਨਿ​॥ ਗੁਰਿ​ਰਾਖੇ​ਸੇ​ਉਬਰੇ​ਹਰਿ​ਸਿਉ​ਕੇਲ​ਕਰੰਨਿ​॥੩੩॥ ਸਜਣ​ਮਿਲੇ​ਨ​ਵਿਛੁੜਹਿ​ਜਿ​ਅਨਦਿਨੁ​ਮਿਲੇ​ਰਹੰਨਿ​॥ ਇਸੁ​ਜਗ​ਮਹਿ​ਵਿਰਲੇ​ਜਾਣੀਅਹਿ​ਨਾਨਕ​ਸਚੁ​ਲਹੰਨਿ​॥੩੪॥੧॥੩॥