ਪਰਥਾਇ​ਸਾਖੀ​ਮਹਾ​ਪੁਰਖ​ਬੋਲਦੇ​ਸਾਝੀ​ਸਗਲ​ਜਹਾਨੈ​॥ ਗੁਰਮੁਖਿ​ਹੋਇ​ਸੁ​ਭਉ​ਕਰੇ​ਆਪਣਾ​ਆਪੁ​ਪਛਾਣੈ​॥ ਗੁਰ​ਪਰਸਾਦੀ​ਜੀਵਤੁ​ਮਰੈ​ਤਾ​ਮਨ​ਹੀ​ਤੇ​ਮਨੁ​ਮਾਨੈ​॥ ਜਿਨ​ਕਉ​ਮਨ​ਕੀ​ਪਰਤੀਤਿ​ਨਾਹੀ​ਨਾਨਕ​ਸੇ​ਕਿਆ​ਕਥਹਿ​ਗਿਆਨੈ​॥੧॥ ਮਃ​੩​॥ ਗੁਰਮੁਖਿ​ਚਿਤੁ​ਨ​ਲਾਇਓ​ਅੰਤਿ​ਦੁਖੁ​ਪਹੁਤਾ​ਆਇ​॥ ਅੰਦਰਹੁ​ਬਾਹਰਹੁ​ਅੰਧਿਆਂ​ਸੁਧਿ​ਨ​ਕਾਈ​ਪਾਇ​॥ ਪੰਡਿਤ​ਤਿਨ​ਕੀ​ਬਰਕਤੀ​ਸਭੁ​ਜਗਤੁ​ਖਾਇ​ਜੋ​ਰਤੇ​ਹਰਿ​ਨਾਇ​॥ ਜਿਨ​ਗੁਰ​ਕੈ​ਸਬਦਿ​ਸਲਾਹਿਆ​ਹਰਿ​ਸਿਉ​ਰਹੇ​ਸਮਾਇ​॥ ਪੰਡਿਤ​ਦੂਜੈ​ਭਾਇ​ਬਰਕਤਿ​ਨ​ਹੋਵਈ​ਨਾ​ਧਨੁ​ਪਲੈ​ਪਾਇ​॥ ਪੜਿ​ਥਕੇ​ਸੰਤੋਖੁ​ਨ​ਆਇਓ​ਅਨਦਿਨੁ​ਜਲਤ​ਵਿਹਾਇ​॥ ਕੂਕ​ਪੂਕਾਰ​ਨ​ਚੁਕਈ​ਨਾ​ਸੰਸਾ​ਵਿਚਹੁ​ਜਾਇ​॥ ਨਾਨਕ​ਨਾਮ​ਵਿਹੂਣਿਆ​ਮੁਹਿ​ਕਾਲੈ​ਉਠਿ​ਜਾਇ​॥੨॥ ਪਉੜੀ​॥ ਹਰਿ​ਸਜਣ​ਮੇਲਿ​ਪਿਆਰੇ​ਮਿਲਿ​ਪੰਥੁ​ਦਸਾਈ​॥ ਜੋ​ਹਰਿ​ਦਸੇ​ਮਿਤੁ​ਤਿਸੁ​ਹਉ​ਬਲਿ​ਜਾਈ​॥ ਗੁਣ​ਸਾਝੀ​ਤਿਨ​ਸਿਉ​ਕਰੀ​ਹਰਿ​ਨਾਮੁ​ਧਿਆਈ​॥ ਹਰਿ​ਸੇਵੀ​ਪਿਆਰਾ​ਨਿਤ​ਸੇਵਿ​ਹਰਿ​ਸੁਖੁ​ਪਾਈ​॥ ਬਲਿਹਾਰੀ​ਸਤਿਗੁਰ​ਤਿਸੁ​ਜਿਨਿ​ਸੋਝੀ​ਪਾਈ​॥੧੨॥